Dag 5 en 6: Van Kyoto naar Okayama

Op de laatste dag in Kyoto was ik van plan om naar een populaire shrine, een heilige plaats, toe te gaan, de fushimi inari Shrine, gelegen bij de inari berg. Deze shrine staat bekend om zijn vele poorten waar je onderdoor kan lopen, zo'n 800. Omdat het veel lopen was heb ik oma achtergelaten bij een resting area en Ben zelf op pad gegaan. Wat begon als een leuk wandelingetje leidde tot een hele beklimming van vmde berg. Dit duurde zeker een uur. Deze poorten zaten namelijk niet allemaal dicht op elkaar maar heel geleidelijk verdeeld over de berg heen. Eenmaal aan de top was het uitzicht prachtig, maar ik was toch ietwat ongerust dat ik oma wat te lang liet wachten. Beneden stond oma al te wachten, met het idee dat ik haar niet meer kon terug vinden, maar gelukkig kwam ik haar al snel tegen. Daarna kwamen we een straat tegen vol met Japans streetfood. We kozen wat voor wat ondefinieerbaars, wat later takoyaki bleek te zijn, een soort poffertje gevuld met inkvis wt sojasaus en majonaise eroverheen. Het smaakte verassend lekker. 's Avonds hebben we in een sushi restaurant geen sushi gegeten, maar zijn we hapjes gaan eten die ons lekker leken. Roast beef is ons het beste bevallen en oma deed zich tegoed aan wat french fries met tartaarsaus, die er normaal niet bij zit.
De volgende dag zouden we onze weg vervolgen naar Okayama, waar we 9 nachten zullen blijven en waar ik Cas, mijn grote vriend en de reden dat ik naar Japan ben gegaan, zou ontmoeten. De Shinkansen rit ernaartoe was gevuld met het invullen van Zweedse puzzels. We waren erg vroeg met inchecken, dus zijn we naar het grootste winkelcentrum van west Japan gegaan en hebben daar erg bijzondere ramen gegeten. Deze had een bouillon die meer de substantie had van gelei, waardoor elke haal naar noedels ervoor zorgde dat de heleboel vacuüm getrokken werd. Het was weer een bijzondere ervaring. Toen we waren ingecheckt kwam Cas ons al snel opzoeken in ons nieuwe stulpje. Na te hebben bijgepraat zijn we in de buurt sushi gaan eten van de lopende band. Het lukte oma steeds beter om met stokjes te eten. Cas bestelde voor mij ook nog wat sushi, maar dat was geen groot succes. Sushi met een bijzondere saus en hele zachte avocado die ik in een keer in m'n mond stopte ging er ook in een keer weer uit. Het was echt smerig. Gelukkig was de rest van de sushi wel goed te behappen. In de avond besloten we oma thuis af te zetten en zijn Cas en ik op weg gegaan naar de arcade, een populaire spelletjes hal. Door honderden yen muntjes in de automaten te gooien kon je verschillende spellen spelen. Je kon Mario kart spelen, maar ook een soort ritme spel met trommels op populaire Japanse muziek. Het meeste geld ging op aan de grijpmachines, waar exclusieve items te vangen waren. Het is ons niet gelukt wat te vangen, maar de adrenaline pompt nog steeds door mijn lijf van spanning die het veroorzaakte. Na een kleine tour te hebben gekregen van de stad was het weer tijd om naar huis te gaan en te genieten van een welverdiende nachtrust.